Rozdział 66: Co dalej?

Kathe POV'

Dochodziła 11 rano, kiedy do domu wreszcie wrócili chłopcy. Odetchnęłam z ulgą i uśmiechnięta powędrowałam do korytarza, aby się z nimi przywitać. Mój uśmiech gwałtownie zniknął, kiedy przyjrzałam się ostatniemu chłopakowi.

Szybkim krokiem ominęłam chłopców i delikatnie, uważając aby nie zrobić szatynowi krzywdy objęłam jego twarz dłońmi.

- Co się stało?

- Nic.- burknął chłopak, unikając mojego wzroku i patrząc gdzieś zza mnie.

- Gówno prawda, przecież widzę.- stanęłam na palcach, próbując dorównać chodź trochę do wzrostu Justin'a.

Skrzywiłam się, przypatrując się dokładnie poobijanej twarzy.

Pocałowałam delikatnie jego podpuchnięte oko i siniaka na policzku.

Nie musiałam czekać długo aż ramiona Bieber'a objęły mnie w tali.

– Co się stało?- ponowiłam pytanie.

- Miałem niespodziewane starcie, z takim jednym skurwielem.- oznajmił.

Westchnęłam, zdając sobie sprawę, że nie wyciągnę żadnych informacji od chłopaka.
Zarzuciłam ręce na kark Justin'a, wtulając się w jego szyję.

- Cokolwiek robisz, lub masz zamiar zrobić, masz na siebie uważać.- wymamrotałam w jego szyje, a następnie odsunęłam się, ciągnąc chłopaka za sobą do salonu.

Naprawdę nie chciałam aby komukolwiek z nich stała się krzywda, a już zwłaszcza Justin'owi, ponieważ to co wydarzyło się w ciągu kilku ostatnich tygodni, przerażało mnie wystarczająco bardzo i sama nie wiem czy poradziła bym sobie z kolejnymi tragicznymi wydarzeniami.

Wiem, że chłopcy zrobią wszystko co w ich mocy, aby dorwać tych, którzy stanęli im na drodze.

- Dowiedzieliście się czegoś nowego?- zapytałam, wchodząc do salonu. Justin usiadł jako pierwszy na kanapie i pociągnął mnie na swoje kolana, obejmując mnie w tali.

Chłopcy pokręcili głowami, a mi w tym samym czasie przypomniała się rozmowa, którą słyszałam u siebie w domu, o której rozmyślałam już wcześniej, dochodząc do wniosku, że może być przydatna dla nich.

- Tak właściwie... Słyszałam kawałek rozmowy, kiedy siedziałam w garderobie.- zaczęłam. Nie dane było mi dokończyć, ponieważ Luke mi przerwał.

- Co słyszałaś?

- Właśnie mam zamiar powiedzieć. Spokojnie, Luke. – mruknęłam, starając przypomnieć sobie nazwisko. – Wydaje mi się że jakiś Thomas obserwował mój dom i chyba stąd wiedzieli że jestem sama, potem jeden z nich powiedział, że muszą mnie znaleźć inaczej Rogers zabije ich, jeśli nie przywiozą mnie.

W salonie zapanowała kompletna cisza. Wszyscy spoglądali na siebie bez słowa.

- Jesteś pewna, że powiedzieli Rogers?- zapytał Max, robiąc przy tym dziwną minę. Pokiwałam głową.

- Kurwa, tego bym się w życiu nie spodziewał.- oznajmił Chaz i złapał się za głowę.

Widziałam jak chłopcy przenoszą wzrok z Justin'a na Ryan'a.

- Wiecie kto to, prawda?- zapytałam. Justin zsunął mnie delikatnie ze swoich kolan i wstał. Wyciągnął z kieszeni papierosy i zapalniczkę, kilka sekund później zaciągając się odpalonym papierosem i wychodząc przez drzwi tarasowe na zewnątrz. Za Bieber'em ruszył Ryan.

Westchnęłam i wyciągnęłam telefon z kieszeni aby sprawdzić godzinę, ponieważ o 13, musiałam zjawić się w galerii.

- To może chociaż spróbujecie mi pomóc?- zagryzłam wargę rozglądając się po pozostałej czwórce.

- Jasne, o co chodzi?- zapytał Max.

- Muszę przed 13 być w tej dużej galerii koło centrum. Pojechała bym tam sama, ale nie mam samochodu. Mógłby któryś z was, mnie tam zawieść? Byłabym ogromnie wdzięczna.- spróbowałam zrobić oczka szczeniaczka, przez co chłopcy się zaśmiali.

- Dobra, zawiozę Cię.- oznajmił Chaz.

- Dziękuje.- wstałam i przytuliłam krótko chłopaka, co ten odwzajemnił – Idę na górę.

- Dobra. Po 12 zejdź gotowa na dół.- pokiwałam głową i wybiegłam z salonu.

Wzięłam prysznic, związałam włosy w luźnego warkocza i zrobiłam lekki makijaż z kosmetyków, które na szybko zabrałam z domu. Ubrałam się w świeże ubrania, bo jak do tej pory chodziłam w tych, które ubrałam wieczorem w moim domu. Wyświetlacz w moim telefonie wskazywał godzinę 11:58, więc zdecydowałam się zejść już na dół i poczekać na Chaz'a.

- Gdzie się wybierasz?- zapytał Justin w chwili kiedy przekroczyłam próg salonu. Szatyn z trzaskiem zamknął laptopa i sięgnął po otwarte piwo, stojące na szklanym stoliku. Nie odrywając ode mnie wzroku, pociągnął kilka łyków. Wpatrywałam się w niego, wiedząc już, że chłopak jest zdecydowanie w złym humorze, ponieważ jego oczy nie miały naturalnego koloru.

- Pytałem, gdzie się wybierasz?- ponowił pytanie, tym razem o wiele ostrzej.

- Chce... coś załatwić.

- Niby co?- prychnął i ponownie przechylił butelkę z piwem.

- Daj jej spokój, chłopie.- obok mnie pojawił się Chaz.

- A ty co, jesteś jej pieprzonym adwokatem?- zapytał odstawiając butelkę z hukiem na stolik i wstał, idąc szybkim krokiem w naszą stronę. – Ona jest moja.- warknął wskazując palcem na mnie. – Więc się odpierdol i nie wpierdalaj nosa w nieswoje sprawy.- wysyczał.

Westchnęłam i przewróciłam oczami, następnie stanęłam przed chłopakiem i wtuliłam się w niego, zanim zdążył zareagować w inny sposób.

- Oczywiście, że jestem twoja. Nie masz powodu, aby się denerwować.- mruknęłam w jego klatkę piersiową i oparłam policzek o jego pierś, starając się uspokoić chłopaka.

Bieber, mimo swoich zmian nastrojów i czasami przerażających zachowań, nadal był dla mnie tym samym Justin'em, którego kochałam najbardziej na świecie i nie wyobrażałam sobie jakby to było bez niego. Nawet nie chciałam o tym myśleć. Sprawy z dnia na dzień komplikowały się coraz bardziej i czasami zastanawiałam się czy taki sam natłok problemów mieli, zanim pojawiłam się w ich życiu.

- Poczekam na zewnątrz.- odezwał się Chaz, sprawiając tym, że ocknęłam się z zamyślenia i wróciłam na Ziemię.

Odchyliłam lekko głowę do tyłu i popatrzyłam na Justin'a.

- Wszystko w porządku?

- Gdzie jedziesz?- przechylił głowę na bok, ignorując moje pytanie.

- Muszę coś odebrać, ale niedługo wrócę.- pociągnęłam go lekko za koszulkę i cmoknęłam w usta. Cofnęłam się z zamiarem wyjścia, lecz chłopak przyciągnął mnie ponownie do swojej klatki piersiowej, wpijając się w moje usta. Mruknęłam zaskoczona i zarzuciłam ręce na szyję Bieber'a, odwzajemniając pocałunek. Justin przygryzł delikatnie moją dolną wargę i oblizał ją, następnie odsunął się i schylił, opierając swoje czoło o moje. Spojrzałam na chłopaka, zauważając że ma zamknięte oczy.

- Muszę iść.- mruknęłam, niechętnie przerywając przyjemną ciszę panującą między nami.

Bieber otworzył oczy i odsunął się. Zdziwiłam się, ponieważ jego oczy w dalszym ciągu miały ten przerażający kolor.

- Uważaj na siebie.- oznajmił i obrócił się na pięcie, wracając do miejsca, na którym siedział wcześniej. Zanim usiadł spojrzał na mnie jeszcze raz, więc obróciłam się w na pięcie i wyszłam z domu.

Na zewnątrz stał zaparkowany Bentey, więc zgaduje, że to nim pojedziemy. Wsiadłam do samochodu i zapięłam pas.

-Nie rozbił niczego przez te 5 minut?- zapytał chłopak, odpalając silnik i wyjeżdżając na ulicę.

- Nie, wydaje mi się, że trochę go uspokoiłam.

- Wcale się nie dziwię.- oznajmił, na co podniosłam brwi do góry. – Nie ważne, nie słuchaj mnie.- machnął ręką.

Wsiadłam do samochodu z szerokim uśmiechem na ustach i zapięłam pas, uważając przy tym aby nie zgnieść pudełeczka, które miałam w dłoni.

- No więc, co kupiłaś naszemu awanturnikowi na urodziny?- zapytał Chaz, wyjeżdżając z miejsca parkingowego.

- Skąd wiesz, że to dla niego?

- A co innego możesz robić w galerii o wyznaczonej godzinie, skoro informujesz mnie, że wrócisz za 5 minut, a raczej nie wydaje mi się żebyś miała ochotę na zakupy, jeśli wokół dzieje się tak dużo.- oznajmił i posłał mi lekki uśmiech.

- Taaa, no faktycznie.- oddałam uśmiech.

- No więc co mu kupiłaś? Obiecuje, że nie pisnę nawet słówka.- zagryzłam dolną wargę i po kilku minutach zastanowienia schowałam niewielki pakunek do kieszeni kurtki, którą miałam na sobie.

- Zegarek z grawerem.

- Postarałaś się.- mrugnął do mnie i sięgnął dłonią do włącznika radia.

- Chce, żeby był zadowolony. To jego pierwsze urodziny, które spędza ze mną.

- I z pewnością nie ostatnie.

- Mam nadzieje.

Byliśmy jakieś 5 minut od domu, kiedy Chaz wyłączył radio i co chwilę zerkał w lusterko wsteczne, więc obejrzałam się do tyłu.

- Nie oglądaj się.- mruknął chłopak, więc grzecznie go posłuchałam.

- Co się dzieje?

- Nic, spokojnie.- oznajmił i sekundę później skręcił gwałtownie w prawo.

- Jesteś pewien, Chaz?- spojrzałam w lusterko boczne i oblizałam zdenerwowana usta, kiedy zobaczyłam dwa motocykle jadące za nami. – Śledzą nas?

- Na to wygląda.- westchnął chłopak.- Przejdź to tyłu.

Odpięłam pas i wykonałam polecenie chłopaka, już miałam zapytać, co robić dalej, lecz chłopak mnie wyprzedził.

- Pociągnij w swoją stronę środkowy fotel i wyjmij z bagażnika granatową torbę.- zrobiłam tak jak kazał i rozpięłam ją.

Wciągnęłam powietrze do płuc, kiedy zobaczyłam taką samą broń jaką widziałam w nocy, w dłoni Justin'a.

- Co to?

- Broń z tłumikiem. Dzięki temu, nie będzie słychać strzałów. Weź ją i przesiądź się na przód.- zahaczyłam o coś nogą podczas przechodzenia, przez co upadłam głową na deskę rozdzielczą.

- Cholera, wszystko okay?- spanikował i jedną dłonią pomógł mi usiąść.

- Tak, jest okay.

- Przecięłaś wargę.- westchnął i odebrał ode mnie broń. – Dasz radę zamienić się ze mną miejscem i poprowadzić?

- Chyba tak.- pokiwałam niepewnie głową.

- Dobra, trzymaj kierownicę i usiądź mi na kolanach, mam nadzieje że Bieber nie wybije mi za to zębów.- mimowolnie zaśmiałam się i z lekką niechęcią spełniłam jego prośbę. -Zabieram nogę z gazu, więc szybko podłóż swoją i podnieść tyłek do góry. – Chłopak wysunął się z miejsca kierowcy i usiadł na miejscu pasażera.

- Nic nam się niestanie?

- Nie powinno. Szyby są kuloodporne, ale jednak lepiej ich się pozbyć, zwłaszcza teraz.- spojrzałam w lusterko wsteczne i wciągnęłam powietrze do płuc kiedy zobaczyłam dwa motory zbliżające się do nas coraz bardziej, a w ręku jednego z kierowców dostrzegłam broń. – Pilnuj tylko drogi, tak żeby nas nie zabić.- powiedział Chaz i otworzył szybę od swojej strony, wycelowując w naszych przeciwników.

Na całe szczęście ruch o tej godzinie był mały a my jechaliśmy niezbyt często używanymi drogami, ponieważ wydłużały one zazwyczaj miejsce dojazdu.

Podskoczyłam kiedy usłyszałam dźwięk wystrzału gdzieś za nami, lecz nie miałam odwagi aby tam spojrzeć.

Bardzo ciche i dziwne odgłosy dochodzące od strony Chaz'a informowały mnie o tym, że chłopak również strzela.

Kilka minut później chłopak wsunął się całkowicie na swoje miejsce, zamknął okno i odetchnął z ulgą.

- Ja pierdole.- mruknął. – Skręć w lewo i jedź cały czas prosto.

Zatrzymałam samochód pod domem chłopaków i zgasiłam silnik.

- Świetnie sobie poradziłaś.- pochwalił mnie chłopak i wysiadł z samochodu, co również uczyniłam. Na trzęsących się nogach ruszyłam w kierunku domu i z trzaskiem otworzyłam je. Za mną wszedł Chaz i już w korytarzu krzyknął, aby wszyscy zeszli na dół.

Weszłam do salonu i jako pierwszy zauważył mnie Chris.

- Kurwa, co Ci się stało?

Justin obrócił się gwałtownie w stronę wejścia i zerwał się na równe nogi, szybkim krokiem podchodząc do mnie i dotykając mojej wargi.

- Co ty jej, kurwa, zrobiłeś, złamasie?!- krzyknął na Chaz'a.

- To nie on.- mruknęłam i przetarłam dłonią krew. Skrzywiłam się kiedy moja ręka pokryła się dość sporą ilością czerwonej substancji.

Justin przytulił mnie mocno do swojego torsu nie zwracając uwagi na jego biały T-shirt, który plamiłam krwią.

Reszta zeszła na dół i kątem oka mogłam widzieć, jak przyglądając się z zainteresowaniem mnie i Justin'owi, który lekko nas kołysał.

Chaz zaczął opowiadać wszystko ze szczegółami, lecz nie słuchałam go, skupiając się na biciu serca Justin'a i jego zapachu, starając się całkowicie uspokoić.

Drgnęłam kiedy do moich uszu dotarło jedno zdanie i wyswobodziłam się z uścisku Justin'a.

- Co powiedziałeś?- spojrzałam na Ryan'a i oblizałam dolną wargę, krzywiąc się z powodu metalicznego posmaku krwi.

Chłopak westchnął, poprawił się na kanapie, a potem spojrzał na Justin'a. Również przeniosłam wzrok na szatyna. Chłopak kiwnął głową, więc Ryan odezwał się ponownie.

- Rogers jest moim przyrodnim bratem. Moi rodzice go zaadoptowali kiedy miałem 6 lat. Jesteśmy w tym samym wieku. Wychowywał się razem ze mną i Justin'em, lecz nie oszukujmy się, ten dzieciak był dziwny. Jedyną osobą, której się bał był Justin. Odnosiłem wrażenie jakby miał do niego respekt. Potem próbował zachowywać się nawet tak jak on. W wieku 15 lat, miesiąc przed tym jak nasi rodzice wyjebali nas z domów, Rogers jakimś cudem dowiedział się co robimy i poszedł z tym do rodziców Justin'a jak i moich. Nikt mu nie uwierzył. Oby dwoje byliśmy wkurwieni po tym co zrobił, więc lekko oberwał, bo jednak, kurwa, to był mój brat. W dzień kiedy zjawiła się u nas policja, okazało się, że również mój kochany braciszek, poinformował policje o swoich podejrzeniach co do naszej roboty. W chwili kiedy wyrzucali mnie z domu powiedział, że kiedyś to on będzie rządził, to on będzie silniejszy i to on wygra i chyba właśnie próbuje zrealizować swój plan.

- Więc skoro już wiecie kto za tym stoi, to co dalej?- zapytałam, od czasu do czasu przecierając krwawiące usta.

- Dopadniemy go szybciej niż myśli.- oznajmił Luke.